#1 - Grudniowe kici-kici

Każdy pierwszak zna ten ból, kiedy starsi uczniowie zdają sobie sprawę z tego, że kocenie to jednak fajna zabawa. Przez pierwszy miesiąc jest to nawet zabawne, widuje się czasem chłopców z twarzami wymalowanymi mazakami, a gdy przechodzisz obok, wołają cię jak kotka.

Byłam jedną z tych, która zwykle nie zwracała na to uwagi. Koledzy z mojej klasy oburzali się, twierdząc, że to niepoważne, bo w końcu pasowanie na ucznia przeszli pierwszego września i w tamtym momencie wszystko powinno się zakończyć, nim jeszcze się zaczęło. Moim zdaniem nawet cała ta szopka wyglądała bardzo zabawnie.

Był początek grudnia, może trzeci, kiedy szłam na zajęcia wychowania fizycznego i usłyszałam za sobą kici-kici, rudy kotku. Być może udzieliła mi się świąteczna atmosfera, ale postanowiłam się zatrzymać, odwrócić ku kilku chłopcom ze starszych klas i przeciągle miauknąć. Potem jak gdyby nigdy nic się odwróciłam i ruszyłam do szatni.

Nie spodziewałam się, że ta jedna sytuacja wywróci moje życie do góry nogami.

Profesroka od wfu postanowiła zrobić nam wycisk i pół lekcji biegałyśmy wokół toru przeszkód, by drugą połowę ćwiczyć przewroty w przód. Uważałam jej decyzję za nieprzemyślaną, gdyż dziewczyny z mojej grupy ledwie żyły.

Kiedy szłam po schodach, zaczął się mój koszmar. Znowu usłyszałam kici-kici, ale tym razem się nie zatrzymałam; szłam dalej z myślą, że nie jest to skierowane do mnie. Grubo się jednak myliłam.

Kiedy usiadłam na ławce przed klasą języka polskiego, usłyszałam wołanie tuż przed sobą. Podniosłam wzrok i w tamtej chwili niemal się załamałam.

Przede mną stała najczarniejsza owca naszej szkoły, niejaki Serafin Gliński i uśmiechała się szeroko, pokazując chyba wszystkie ząbki. Dobrze wiedziałam, że jedna z tych trójek jest sztuczna, bo podczas ostatniej bójki za mocno oberwał w szczękę.

W półmroku korytarza jego oczy wydawały się czarne, a szczupła twarz z mocno zarysowaną brodą i kośćmi policzkowymi wydawała się straszniejsza niż w pełnym słońcu.

— Cześć, kotku — przywitał się, niby szarmancko, ale od razu zmarszczyłam brwi, czując kłopoty.

— Słucham?

Przysiadł się obok, a oczy wszystkich dziewcząt wokół zwróciły się ku mnie z nienawiścią. Jeszcze tego mi brakowało.

— Jak masz na imię? — zapytał, przysuwając się stanowczo za blisko. Jego udo stykało się z moim.

Trzy lata liceum miały mi minąć normalnie, bez większych wybryków czy przeszkód. Miałam się zakochać, przeżyć romantyczną miłość swojego życia, całować się w deszczu przy blasku księżyca i wzdychać po nocach, rozpamiętując dotyk tego jedynego. Wszystko aż do tego momentu szło po mojej myśli – oceny miałam nienaganne, a Adam z technikum, który przychodził do naszej profesorki w sprawach związanych z kołem teatralnym, rzucał mi czasami „hej".

Nasza szkoła była podzielona na liceum i technikum, ale wszystkie lekcje odbywały się w jednym, dość dużym budynku, dlatego też wszyscy uczniowie się mieszali. Miałam więcej znajomych wśród uczniów technikum niż liceum, sama jednak wybrałam profil lingwistyczny.

Teraz jednak niemal czułam zapach nadchodzących kłopotów, chociaż mogłabym przysiąc, że w pierwszej chwili odór ten przywiódł mi na myśl perfumy Serafina.

— Czego chcesz? — rzuciłam niegrzecznie, sięgając po wodę do plecaka.

— Żebyś mi miauczała całą noc — wypalił, a ja prawie oplułam się piciem.

— Przepraszam, co?! — Spojrzałam na niego jak na zboczonego szaleńca, pragnąc uciec jak najdalej stąd.

— Ej, tylko się mnie nie bój — powiedział już nieco normalniejszym tonem, jednak wcale nie polepszyło to jego sytuacji. — Po prostu odpowiedziałaś na moje kici-kici. Nikt jeszcze tego nie zrobił.

— Pewnie wszystkie niewinne panienki odstraszasz wygłodniałym wzrokiem. — Bałam się drugi raz przykładać butelkę do ust, czekając na jakiś kolejny marny tekst na podryw.

— Naprawdę mam wygłodniały wzrok? — Przewróciłam oczami. — Jesteś interesująca.

— Ta, na pewno, a mój chomik podbije kiedyś Europę. — Podniosłam się z zamiarem pójścia na inną ławkę.

— Nazwałaś go Hitlerem?

— Hitler to mój kot.

Tym razem nie żartowałam. Naprawdę miałam kota o imieniu Hitler, zawdzięczał to swojemu niecodziennemu umaszczeniu.

— Ej, poczekaj! — Serafin nie zamierzał odpuszczać i szedł za mną krok w krok. — Zdradź mi swoje imię, to się odczepię.

— Melania, a teraz daj mi spokój.

Rzeczywiście, zniknął szybciej, niż się tego spodziewałam. Odetchnęłam z ulgą, mając nadzieję, że już nigdy nie będę musiała z nim rozmawiać, że dał sobie spokój. Jakże bardzo się pomyliłam.

***

W domu byłam przed godziną piętnastą. Tata gotował coś w kuchni, a mama jak zawsze siedziała w swoim biurze, zajmując się kolejnymi papierami bogatych ludzi. Właśnie dlatego zrezygnowałam z ekonomii – liczenie pieniędzy dla pieniędzy niespecjalnie mnie pociągało.

— Cześć, tato, co na obiad? — Wparadowałam do kuchni, rzucając plecak w kąt. Od razu skierowałam się do lodówki.

— Bigos — odpowiedział, wymachując nożem, którym właśnie kroił kiełbasę.

— Fu — skomentowałam, wyciągając waniliowy jogurt.

— Ale z młodej kapusty.

— A, to chyba że. Zawołaj mnie, jak będzie gotowe.

Antka jeszcze nie było, więc miałam jakieś pół godziny świętego spokoju. W pokoju rozsiadłam się na łóżku i odpaliłam laptopa, telefon zostawiając... gdzieś. Już nawet nie pamiętałam gdzie.

Facebook powitał mnie jak co dnia kilkoma powiadomieniami, wiadomościami i zaproszeniem do znajomych. Prawie uderzyłam głową o klawiaturę, patrząc na to, kto raczył się ze mną zaznajomić.

Tak, dokładnie, Serafin Gliński, który wysłał mi również kilka wiadomości. Bez myślenia w nie kliknęłam i zaczęłam czytać, co to pan Czarna Owca ma do powiedzenia.

Cześć Mela! Dodasz mnie do znaj?

Czekam aż odczytasz. :))))

Co lubisz robić w wolnym czasie?

Lubisz koty?

Pokażesz mi zdjęcie Hitlera?

A twój chomik jak się wabi?

Wyłączyłam facebooka szybciej niż kiedykolwiek wcześniej. Dlaczego nie przyszło mi to do głowy?! Niby na co innego miałoby mu być potrzebne moje imię? Boże, dlaczego czasami jestem taka głupia?

Nie wytrzymałam jednak i znowu odpaliłam fejsa. Wyglądało na to, że Serafin cały czas gapił się w ekran telefonu lub monitor, bo przyszła kolejna wiadomość.

Widzę, że wyświetliłaś. Dlaczego nie odpisujesz? :cccc

Wysłałam mu zdjęcie Hitlera. Adolfa Hitlera, ma się rozumieć, a nie mojego kota.

Świetny jest. Pewnie macha nóżką, jak go głaszczesz po wąsikach, co? C:

Autentycznie parsknęłam śmiechem. Może Serafin nie był taki, jakim go malowano? Jednak nie chciałam w to wierzyć po tym, jak na własne oczy widziałam bójkę, w której brał udział. Zresztą, nie pasował do grona moich spokojnych i ułożonych przyjaciół. Miał złą reputację, mówiło się, że sypiał z połową dziewczyn w szkole. Niespecjalnie chciałam zaprzyjaźniać się z kimś takim.

To co, zaakceptujesz zaproszenie?

Wahałam się. Naprawdę nie chciałam wdepnąć w jakieś kłopoty. Moje życie miało być spokojne, harmonijne, bez tarć czy niepokoi.

Ale mimo to zaakceptowałam to cholerne zaproszenie, wywołując tym samym wysyp kolejnych wiadomości.

Postanowiłam napisać schematyczny romans, który wyjdzie ze schematu. Tak. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. c: